این برای نخستین بار است که فیفا تصمیم گرفته میزبان 2 دوره را به‌طور همزمان انتخاب کند و البته این روش دردسرهای زیادی هم به‌وجود آورد. هرچند فیفا دیگر سیستم چرخشی قاره‌ها برای میزبانی را رعایت نمی‌کند ولی یک قاره می‌تواند هر 4 دوره یک بار میزبان باشد. همین محدودیت، موجب شد اروپایی‌ها میزبانی‌شان را برای سال 2018 محدود کنند و سایر قاره‌ها روی میزبانی سال 2022 تمرکز کنند.
جنجال انگلیسی‌ها
انگلیس، اسپانیا - پرتغال، هلند- بلژیک و روسیه نامزدهای میزبانی سال 2018 را تشکیل می‌دهند که به‌نظر می‌رسد شانس انگلیس برای میزبانی بیشتر از 3 نامزد دیگر باشد. امتیاز بزرگ انگلیس زیرساخت‌ها و همچنین ورزشگاه‌های مدرنی است که در اختیار دارد. آنچه می‌تواند میزبانی انگلیس را به مخاطره بیندازد، افشاگری یکی از شبکه‌های تلویزیونی این کشور است که از دریافت پول توسط چند عضو کمیته اجرایی فیفا در سال‌های قبل خبر داده.
یکی از آنها عیسی حیاتو، رئیس کنفدراسیون فوتبال آفریقاست که 100 هزار فرانک سوئیس از یک شرکت بازاریابی دریافت کرده و این شرکت برای چند دوره انحصار امتیازاتی را در جام جهانی به دست آورده است. البته حیاتو مدعی است که این پول بابت چهلمین سالگرد تولد اتحادیه فوتبال آفریقا بوده و تاثیری در رای او نداشته است.
اندی انسون، رئیس کمپین(ستاد) میزبانی انگلیس برای جام جهانی 2018 پخش گزارش این شبکه را اقدامی غیر ملی نامیده است. برخی روزنامه‌های انگلیسی هم این گزارش را زیر سؤال برده اند، درحالی‌که دیلی میل در حمایت از آن نوشته است: «حداقل اگر برنده نشدیم، می‌توانیم به‌خودمان ببالیم که از افشا کردن فساد مالی در بالاترین سطح فوتبال جهان ابایی نداشتیم.»
دیوید کامرون، نخست‌وزیر انگلیس که تلاش زیادی برای کسب این میزبانی دارد، با 3 عضو کمیته اجرایی فیفا ملاقات کرده که یکی از آنها حیاتو است. 22 عضو این کمیته میزبان جام جهانی را انتخاب می‌کنند. از پیشنهاد میزبانی اسپانیا- پرتغال هم نباید به سادگی گذشت.
اسپانیا عنوان قهرمانی اروپا و جهان را در اختیار دارد و این دو کشور ورزشگاه‌های بزرگ و مشهوری دارند. همچنین اتحادیه فوتبال آمریکای جنوبی از این پیشنهاد حمایت می‌کند. این در حالی است که بلاتر علاقه زیادی به میزبانی مشترک کشورها ندارد. رونالدو که یکی از مهم‌ترین چهره‌های این کمپین است به‌دلیل مصدومیت مچ پایش در ال‌کلاسیکو به مقر فیفا نمی‌رود.
دیگر پیشنهاد مشترک میزبانی از آن بلژیک و هلند است که تجربه‌خوبی از میزبانی یورو 2000 دارند. امتیاز این پیشنهاد فاصله کم شهرهای محل برگزاری بازی‌هاست. گولیت و کرایف در حمایت از این میزبانی در مراسم رای‌گیری حاضر خواهند شد. روسیه هم امیدوار است برای نخستین بار میزبان جام جهانی باشد و دولت این کشور حمایت کامل و بودجه زیادی برای آن درنظر گرفته است. مشکل اصلی این پیشنهاد وضعیت امنیتی و همچنین فاصله زیاد شهرهای میزبان بازی‌هاست.
2022 در آسیا؟
حضور ژاپن، کره‌جنوبی و قطر در بین نامزدهای میزبانی بیست و دومین دوره جام جهانی احتمال بازگشت این رویداد بزرگ به قاره آسیا را افزایش داده، با وجود این به‌نظر می‌رسد آمریکا بخت اول میزبانی بیست و دومین دوره جام جهانی باشد. زیرساخت‌های این کشور بعد از میزبانی جام جهانی 1994 هنوز پابرجاست.
مهم‌تر از همه اینکه بازگشت سود این رویداد برای فیفا از حالا تضمین شده است. ژاپن هم می‌تواند به میزبانی مشترک بی‌دردسر در سال 2002 و ورزشگاه‌های آماده‌اش تکیه کند ولی فاصله کم برگزاری جام جهانی قبلی در این کشور می‌تواند مانع کسب اکثریت آرا شود. این نکته منفی درباره کره‌جنوبی هم صدق می‌کند. این در حالی است که کره ورزشگاه‌های بسیار خوب و شبکه حمل‌ونقل مدرنی دارد.
قطر هم می‌خواهد جام جهانی را برای نخستین بار به خاورمیانه بیاورد. این کشور ورزشگاه‌های مجهزی آماده کرده و مشکل بودجه هم ندارد ولی گرمای این کشور و همچنین فاصله نزدیک ورزشگاه‌ها که در شعاع 25 کیلومتری از یکدیگرقرار دارند، امتیازات منفی قابل توجهی محسوب می‌شود. استرالیا دیگر نامزد میزبانی 2022 است که اختلاف ساعت زیادش با اروپا و همچنین محبوبیت راگبی در مقایسه با فوتبال شانس این کشور را کاهش می‌دهد.
